London Upperground

Menig toerist benadert Londen als mol. Duikt de underground in en steekt het hoofd slechts bovengronds bij Piccadilly Circus, St. Paul’s of Westminster totdat de checklist afgewerkt is. Zonde: bovengronds blijkt er veel te ontdekken tussen museum A en warenhuis B. Gewoon even de hoek om gaan waar de meute rechtdoor hobbelt.

Tekst: Jurriaan Teulings
dit artikel verscheen eerder in Mercedes Magazine

We zoeven in onze Mercerdes E-klasse het land uit, door glooiend België en Noord Frankrijk. Bij Calais verkiezen we de zilte lucht op het dek van het veer boven de haastige spoed van de kanaaltunnel. Dan glooien we met hernieuwde energie nog even verder, recht de Engelse metropool in. Bestemming: Marylebone, de chique buurt tussen Oxford Street en Regents Park waar Sir Arthur Conan Doyle zijn geesteskind Sherlock Holmes huisvestte, H.G Wells van marsmannetjes droomde en Yoko Ono en John Lennon elkaar ooit madeliefjes in de haren vlochten. Bovenal is het een uitstekend vertrekpunt naar de betere wijken van Londen.
Net om de hoek van Oxford Street glijden halfronde glazen deuren open naar de enorme witte entree van het in 2004 heropende Cumberland Hotel. Na een renovatie van 95 miljoen pond is de hangar-achtige lobby omgetoverd tot highbrow-kunstbelevenis, waarin bronzen sculpturen van Sean Henry boven de slenterende hotelgasten uittorenen. Met onder andere olieverf-op-aluminium van Estelle Thompson aan de muur, een verzameling staaldraden kubussen van de Utrechtse Marijke de Goey tegen de liftschacht en projectieschermen met videokunst boven de receptie, is de ruimte is slechts een paar types met lange bakkebaarden en moeilijke brillen verwijderd van een überhippe galerie.
Daar houdt het echter niet op. Op de kamers volgt nog meer kunst. De enige design faux pas – een in glas geëtst Romeinserig tafereel aan het hoofdeinde van het bed dat gevaarlijk tegen de grens van kitsch aanschurkt – wordt ruimschoots goedgemaakt door het luxe beddengoed van Egyptisch katoen. Je zou er een week in kunnen blijven liggen, maar Londen roept. Geluncht zal er worden. Gedineerd. Geshopt. Die achterbak moet vol.

Eten en drinken
Een kort ritje richting Piccadilly (Buckingham Palace ligt om de hoek, maar dat laten we daar lekker liggen) voert naar The Wolseley, een op mid-Europese leest geschoeid grand café-restaurant waar nu de buzz van welgesteld Londen in-the-know langs tien meter hoge pilaren van een gewelfd plafond kaatst. In de jaren twintig van de vorige eeuw had het Engelse automerk Wolseley – vandaar die naam – zijn showroom aan dit adres, gevolgd door een bank en een Chinees restaurant waarvan nog steeds een toefje Oriënt door de ruimte ademt. Nu drommen upmarket glitterati en incognito celebs er samen, voor een menu met onder meer dertien verschillende soorten champagne, gepocheerde kreeft, twee soorten kaviaar en oesters, en het soort luxe troosthapjes dat je op een regenachtige middag zou verwachten als Nigella Lawson je moeder was: eggs bubble and squeak, eggs Benedict, en roast chicken mayonaise.

Even de hoek om wandelen, Berkeley Street in, levert meteen twee treffers op. Ten eerste de galerie Sprüth Magers Lee, gewijd aan moderne en opkomende kunstenaars. Vanaf december staat er een tentoonstelling gepland van de beruchte regisseur en fotograaf Larry Clark, bekend van gestyleerde tienermisère en een eeuwige jeugd. Ten tweede, een paar panden verderop: Nobu Berkeley. Dit geheel in seventies-futurisme uitgedoste restaurant van de Japanse supersterchef Nobu Matsuhisa en zijn zakenpartner Robert de Niro, is minder berucht dan de twee andere Nobu-vestigingen in de stad, waar het schier onmogelijk is om een tafel te reserveren. Niet in het minst dankzij Boris Becker, die een onwettig kind zou hebben verwekt in een bezemkast van Nobu aan Park Lane. Je weet als restaurateur dat je op een goudmijn bent gestuit als de roddels in de tent met evenveel smaak worden geconsumeerd als het eten.
Het geluk met Nobu Berkeley is dat je er altijd terecht kunt, ook als je geen Liz Hurley heet. Er is geen maandenlange wachtlijst, je hoeft er alleen maar vroeg bij te zijn op de avond zelf. Wie het eerst komt, krijgt een tafel, punt uit. En dan is het smullen van de Peruviaans-Japans-Europese fusion waar Matsuhisa zijn sporen mee heeft verdiend. Steak van kool en truffels uit de houtoven? Verdient zijn eigen ticker-tape parade. Tonijn sashimi in een jalapeño-misosaus? Een ridderorde waardig. Maar handen van de knip, de rekening is niet voor mietjes.


Zien en kopen
De perfect afgemeten Saketini’s aan de cocktailbar van Nobu smaken natuurlijk pas echt goed na een geslaagd middagje winkelen. Harrods en Harvey Nichols in Knightsbridge trekken, maar nee, dit keer doen we het anders. Wederom is het slechts een klein eindje lopen van deze bekende warenhuizen, weg van de overdaad aan nouveau riche-bling van Sloane Street. Om de hoek ligt een oude jachtgrond van paparazzi in de hoogtijden van Lady Di: het intieme Beauchamp Place en, in het verlengde daarvan, Pont Street. Hier wordt oud geld joviaal onthaald met champagne – en dat is nog maar bij de opticien. De Indiase juwelier Amrapali haalt zijn exclusieve sieraden uit de verste hoeken van het subcontinent en heeft een heel team in Jaipur klaarstaan als de voorraad in de boetiek geen direct soelaas biedt. Meer juwelen zijn te vinden bij de immens populaire Dower & Hall, twee Britse designers van op de natuur geïnspireerde stukken die gretig aftrek vinden onder moderedacties van Cosmopolitan en Vogue. Bijna net zo kostbaar is de lingerie die in deze buurt wordt verkocht. Bij de luxe zaak van Janet Reger moet een zijden minislip een shocking bedrag van 250 pond opbrengen – maar daar wordt het leven ongetwijfeld een stuk vrolijker van. Even verderop, bij Agent Provocateur, presenteert stoeipoezerig personeel in jaren ’40-bordello tenue de ondeugende waar met zoveel panache, dat peperdure tepelkwastjes ineens een logische aanvulling lijken op de dagelijkse boodschappen.

Roep Notting Hill, en je komt bijna automatisch terecht op Portobello Road. Londenaren schudden meewarig hun hoofd bij het aanzicht van drommen toeristen die, zonder opzij te kijken, doorlopen waar de Portobello Market het veel leukere Westbourne Grove kruist. Ogen open, afslaan! Misschien is het maar goed ook dat niet iedereen het doet, want op een zaterdagmiddag is er het prettig druk, maar niet té. We schudden onze zintuigen wakker in het psychedelische decor van de Ballantyne Cashmere Winkel – een technicolor zee van zachte truien en sjaals – en dat is slechts het begin van een duizelingwekkende verscheidenheid aan onafhankelijke winkels en cafeetjes. Er is antiek en high fashion van Nicole Farhi, er is een broodjeszaak (Tom’s Deli) waar je een maand zou kunnen eten zonder twee keer hetzelfde te hoeven bestellen, maar ook bijvoorbeeld een telefoonwinkel (Romel) die volledig is ingericht als galerie met door telefooncamera’s geproduceerde fotowerken aan de muren, en Diptyque, een heerlijk overbodig Frans parfumwinkeltje waar men er in is geslaagd om de geur van herfstbladeren en volledige vijgenbomen in très très exclusieve geurkaarsen te verwerken.
Gebruikelijke koffieketens als Starbucks en Caffè Nero schitteren hier door afwezigheid. Sterker nog: de nieuwste aanwinst in de straat is een theewinkel: Tea Palace. Hier worden maar liefst 150 exclusieve soorten thee geserveerd in een zeer aanbevelenswaardige poging om de wegkwijnende theetraditie een nieuwe impuls te geven – met een heuse thee-sommelier. Wij waren verkocht. Maar nu we de smaak van het hoekje afslaan te pakken hebben, duurt het misschien nog even voordat we weer terug zijn.

• copyright © 2008 jurriaan teulings
• alle rechten voorbehouden
• contact